ΣΤΙΣ 13 ΜΑΪΟΥ ΣΤΗΡΙΖΩ ΠΑΣΠ!

Με οδηγό την φαντασία …

…με πάθος για αλλαγή
Η Π.Α.Σ.Π. είμαστε όλοι εμείς που καθημερινά βρισκόμαστε στο πλευρό σου.
Η

Π.Α.Σ.Π.

είσαι εσύ που μας δίνεις κουράγιο να εμπνέουμε οράματα για ένα

καλύτερο αύριο στο Τμήμα.

Ένα αύριο,

ΔΗΜΟΣΙΟ,

ΔΩΡΕΑΝ,

ΕΛΕΥΘΕΡΟ

που θα σέβεται τη

ΓΝΩΜΗ ΟΛΩΝ

Ένα αύριο όπου ο

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

δε θα είναι μια ιδέα ξεχασμένη και ντυμένη με το μανδύα της υποκρισίας.
Η Π.Α.Σ.Π. είναι η φωνή που δεν θα πάψει ποτέ να απαιτεί και να διεκδικεί

για ΣΕΝΑ,

για το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ,

για ΟΛΟΥΣ μας.

Γιατί Π.Α.Σ.Π.strong>

Οι θέσεις μας και οι προτάσεις μας…

Για το τμήμα μας, για το πανεπιστήμιο μας…Τι είναι η ΠΑΣΠ;


Τι εκπροσωπεί, τι αντιπροσωπεύει

Η Π.Α.Σ.Π. (Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη), είναι μια φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη που ιδρύθηκε το 1974 έχοντας ως κύριο στόχο της την στήριξη του φοιτητικού κινήματος και την προάσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των φοιτητών. Είναι συνυφασμένη με την ιδέα της πολυφωνίας, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της στήριξης των αδύναμων και ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων.
Ως φοιτητική παράταξη δρα μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου χωρίς όμως να περιορίζεται σ' αυτόν ώστε να μην παίρνει θέση και να μην αναλαμβάνει δράση για διάφορα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Η Π.Α.Σ.Π. λοιπόν, πιστή σε αυτές τις αρχές και τις ιδέες αγωνίζεται αρκετά χρόνια τώρα μέσα στο Τμήμα, ώστε να επιτυγχάνεται η ομαλή λειτουργία του και να διασφαλίζονται οι απαραίτητες εκείνες δεσμεύσεις για την καλύτερη φοίτηση των φοιτητών του Τμήματος.
Η Π.Α.Σ.Π. δεν είναι χώρος διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αλλά ούτε και κάποιος κερδοσκοπικός φορέας. Είμαστε αυτόνομη οργάνωση χωρίς ¨φακελώματα¨ κανενός είδους και φυσικά ανεξάρτητη οικονομικά και ανιδιοτελής. Σκοπός μας είναι να διατηρηθεί ζωντανό το φοιτητικό κίνημα και να αποτραπεί η ύπαρξη φοιτητών προνομιούχων και φοιτητών μη προνομιούχων.
Αγωνιζόμαστε καθημερινά, είτε αυτό αφορά το πιο απλό πρόβλημα είτε κάτι σημαντικό πολιτικής εκπαιδευτικής και κοινωνικής φύσεως. Βρισκόμαστε και επεμβαίνουμε όπου μας χρειάζεται ο φοιτητής και η κοινωνία.
Η Π.Α.Σ.Π. δεν είναι ένας απρόσωπος συνδικαλιστικός φορέας που απλά εξυπηρετεί με διασκέδαση και σημειώσεις τους φοιτητές. Η Π.Α.Σ.Π. είναι όλοι οι φοιτητές μαζί. Ζει, δρα και υπάρχει μέσα στο σύνολο των φοιτητών για τους ίδιους τους φοιτητές και όχι για οποιουδήποτε είδους μικροπολιτικά και προσωπικά συμφέροντα.
Η Π.Α.Σ.Π. είναι μια ομάδα ατόμων, που έχουν στόχο και αξίες, όπως η παρρησία, η ελευθερία έκφρασης, η αντίθεση στην ανάμειξη καθηγητικών κατεστημένων στη φοιτητική κοινότητα, η αφύπνιση του φοιτητικού κινήματος και η απόλυτη διαφάνεια σε κάθε πτυχή της διοίκησης και σε κάθε διαδικασία. Είναι μία ομάδα ατόμων, που αν και λίγων αριθμητικά, συνεχίζει να αυξάνεται και να αποδεικνύει πως δεν ξεχάστηκαν όλα και πως κάποιες αξίες συνεχίζουν να υπάρχουν, όσο επίμονα κι αν κάποιοι προσπαθούν να τις εξαλείψουν.

Η Π.Α.Σ.Π. είναι μια ιδέα. Είναι ένα όραμα που γεννήθηκε στις καρδιές ατόμων με όνειρα, που ήθελαν να βάλουν ένα λιθαράκι ώστε το κάθε λάθος να διορθωθεί. Είναι ένα σύνολο που δεσμεύεται από το χρέος του καθήκοντος απέναντι στους φοιτητές. Το καθήκον να μην επιτρέψουν σε κανέναν, όσο δυνατός κι αν φαίνεται, να πλήξει και να καταπατήσει τα δικαιώματά τους. Η Π.Α.Σ.Π. είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και μαθαίνει μέσα από τα λάθη του. Ένας οργανισμός που θα υπάρχει όσο υπάρχουν φοιτητές. Που θα θεριεύει όσο καταπατούνται τα δικαιώματά τους. Που θα χτυπάει όποιο κατεστημένο προσπαθεί να επιβληθεί. Που θα αγωνίζεται όσο οι καταστάσεις το επιβάλλουν. Που θα προστατεύει τους φοιτητές όσο κάποιοι θρασύδειλοι τρομοκρατώντας τους προσπαθούν να τους μαντρώσουν. Είναι ένας οργανισμός που θα στέκεται πάντα στο πλευρό των φοιτητών, όσο κάποιοι θέλουν να ιδρύσουν πανεπιστήμια για λίγους και παιδεία μόνο για τους πλούσιους.

Η ΠΑΣΠ ΤΩΝ ΜΜΕ

Η ΠΑΣΠ του τμήματος Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. ιδρύθηκε το 1999 και υπήρξε, ουσιαστικά, η προσπάθεια να μετατραπεί μια φοιτητική παρέα σε συνδικαλιστική παράταξη με ιδέες και φιλοδοξίες για το τμήμα μας. Πιστοί στις γενικότερες απόψεις μας δεν κρύψαμε την υποστήριξή μας στο δημοκρατικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας που μοιράζεται τις αρχές και τις αξίες μας, δε ζητήσαμε να κρυφτούμε πίσω από κάποια «δήθεν» ανεξαρτησία.
Την ανεξαρτησία μας, άλλωστε, δεν τη χάσαμε ποτέ, όπως δε χάσαμε το παρεΐστικο κομμάτι μας, δε φορέσαμε ποτέ κομματικές παρωπίδες, δεν υπήρξαμε υποστηρικτές καμιάς ιδέας που δεν ήταν δική μας ή δε μας εξέφραζε.
Μας ενδιέφερε η πολιτική συζήτηση και ο πολιτικός προβληματισμός, δε φοβηθήκαμε την πολιτική αντιπαράθεση, δεν υπολογίσαμε ποτέ το όποιο κόστος.
Πρώτα και πάνω απ’ όλα, όμως, βάλαμε πάντα το συμφέρον των φοιτητών και του τμήματος, των σπουδών μας και των πτυχίων μας. Γι’ αυτό επιλέξαμε τη συμμετοχή στον καθορισμό όλων των αποφάσεων που μας αφορούσαν, την αγωνιστική συμμετοχή στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας.
Αυτή την ειλικρίνεια και την αγωνιστική διάθεση μας αναγνώρισαν οι συμφοιτητές μας, οι οποίοι μας φέρνουν με την ψήφο τους στην πρώτη θέση στις φοιτητικές εκλογές των τελευταίων ετών με εντυπωσιακά ποσοστά..
Είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι γιατί αυτή η φοιτητική παρέα δημιούργησε τελικά έναν αληθινό συνδικαλιστικό φορέα στο τμήμα μας, γιατί υπήρξε εκεί σε όλες τις σημαντικές στιγμές του, γιατί διευρύνθηκε και ανανεώθηκε με επιτυχία, γιατί έπεισε τους συναδέλφους μας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών, να την υποστηρίξουν, να την ψηφίσουν και τελικά να συμμετέχουν σε αυτήν.

Το έργο μας μέχρι σήμερα,
Οι προτάσεις μας για αύριο.

Η Π.Α.Σ.Π. Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. κερδίζει τις φοιτητικές εκλογές στο Τμήμα μας τα τελευταία εννιά χρόνια. Ε, και, θα πείτε; Τι άλλαξε, τι βελτιώθηκε; Γιατί να κάνω τον κόπο να τους ξαναψηφίσω;
Η παράταξη μας φιλοδοξεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη σας για μία ακόμα χρονιά, θέλοντας να συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε πριν από εννιά χρόνια, με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την ποιοτική αναβάθμιση του Τμήματος σε όλα τα επίπεδα. Για το λόγο αυτό σκεφτήκαμε να περιγράψουμε την κατάσταση που επικρατούσε στο Τμήμα πριν από λίγα χρόνια και να τη συγκρίνουμε με τη σημερινή. Την ίδια στιγμή, επειδή πιστεύουμε πως στόχος είναι η βελτίωση ακόμα και του τέλειου, κάνουμε μία σειρά από προτάσεις για τη μελλοντική πορεία του Τμήματος:

 Το κτίριο που στεγαζόμαστε σήμερα, ψυχρό και απόμακρο όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς αλλά εξαιρετικά λειτουργικό, είναι αποτέλεσμα καταλήψεων και συνεχών διαβουλεύσεων στις οποίες πρωτοστάτησαν εκπρόσωποι της φοιτητικής παράταξης της Π.Α.Σ.Π. όταν το κτίριο στη Λεωφόρο Νίκης κρίθηκε ακατάλληλο. Αυτό που επιζητούμε για αύριο είναι η ολική μετεγκατάσταση του Τμήματος σε ένα χώρο που θα ανήκει αποκλειστικά στο Τμήμα και θα εξυπηρετεί τις ανάγκες μας(εργαστήρια, μεγάλες αίθουσες, μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, στέκι φοιτητών). Επειδή το ενοίκιο στο συγκεκριμένο κτίριο είναι ιδιαίτερα υψηλό και επειδή οι προθέσεις του ενοικιαστή δε μπορούν από τώρα να είναι γνωστές, εύλογα δημιουργείται η ανησυχία για τη στέγαση των δραστηριοτήτων του τμήματος μετά τη λήξη του παρόντος ενοικιαστηρίου. Κατά συνέπεια, το Τμήμα ζητά από τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου να προβεί άμεσα σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες ώστε να λυθεί μέσα στα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια το ζήτημα της οριστικής στέγασης του. .
 Η καθιέρωση του ν+6 για το τέταρτο έτος, γεγονός που θεωρείται δεδομένο σήμερα, επιτεύχθηκε με παρέμβαση του Συλλόγου φοιτητών.
 Μετά από προσπάθειες που διενεργούνταν σχεδόν αποκλειστικά από την παράταξή μας το ξεπερασμένο Πρόγραμμα Σπουδών που στερούνταν δυνατοτήτων επιλογής και ευελιξίας, αντικαταστάθηκε από ένα εμφανώς πιο σύγχρονο Πρόγραμμα Σπουδών με μεγαλύτερη ευελιξία που προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες για απασχόληση στις ανταγωνιστικές συνθήκες της σύγχρονης αγοράς εργασίας. Σταδιακά αντιμετωπίζονται όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται με την παράλληλη εφαρμογή των δύο προγραμμάτων ενώ όσο προχωράμε στην εφαρμογή του νέου προγράμματος αυτό εμπλουτίζεται με νέα μαθήματα επιλογής με μεγαλύτερη συνάφεια με το αντικείμενο μας και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
 Ξεκίνησε επιτέλους το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα με εξασφαλισμένο τον δωρεάν χαρακτήρα του. Το Τμήμα μας δεν θα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με τα υπόλοιπα ενώ είναι στην ευχέρεια μας να το καταστήσουμε δημιουργικό ώστε οι απόφοιτοι του να έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σύγχρονης αγοράς εργασίας.
 Δημιουργήθηκε στο τμήμα γραφείο διασύνδεσης των φοιτητών με την αγορά εργασίας, για να μην δουλεύουν φοιτητές και απόφοιτοι υπό καθεστώς εκμετάλλευσης.
 Πετύχαμε να δίνεται πιστοποιητικό γνώσεως χρήσεως ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τώρα οδεύουμε προς το πιστοποιητικό ξένων γλωσσών (ανάλογα με το επιλεγόμενο μάθημα) αναγνωρισμένο από το κράτος.
 Μέσα στο κλίμα αμφισβήτησης και ανατροπής των δεδομένων της Παιδείας που χαρακτηρίζει το σήμερα η Π.Α.Σ.Π. εδραίωσε τη θέση του Συλλόγου Φοιτητών με τη δυναμική παρουσία της. Δώσαμε κίνητρα στους φοιτητές να συμμετάσχουν στα κοινά του Συλλόγου. Επίσης επιτεύχθηκε μία δημιουργική σχέση των φοιτητών με τους καθηγητές, γεγονός που μας κατέστησε συνδιαμορφωτές των εξελίξεων. Έχουμε πλέον κι εμείς λόγο και δύναμη στα θέματα που προκύπτουν σε αντίθεση με τη στάση θεατή που κρατούν κάποιοι άλλοι. Με τη συμμετοχή των φοιτητών στην επιλογή και εκλογή νέων καθηγητών οδεύουμε δυναμικά προς την ανεξαρτησία του Τμήματός μας. Είναι θέμα χρόνου πλέον η ανάδειξη ενός καθηγητή του τμήματος μας σε Πρόεδρο.
 Το πρόβλημα με τις σημειώσεις και τα βιβλία επί πληρωμή σταδιακά διευθετείται ενώ όλο και περισσότεροι καθηγητές διανέμουν δωρεάν συγγράμματα. Μένει να λύσουμε τα παροδικά προβλήματα σε συγγράμματα που δημιούργησε η αλλαγή των μαθημάτων με το νέο πρόγραμμα σπουδών
 Προτείνουμε την εφαρμογή στο Τμήμα μας προγράμματος υποστήριξης γραμματείας μέσω internet. Όπως και την διδακτική υποστήριξη μέσω του προγράμματος Blackboard σε όλα τα μαθήματα του προγράμματος σπουδών.






Η ΠΑΣΠ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ…

Το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ είναι νέο ακόμα…μικρές λοιπόν και οι φοιτητικές παρατάξεις. Αποκομμένοι από το πανεπιστήμιο οι συνδικαλιστές του τμήματος μας έμαθαν να λειτουργούν σε κλίμα ήρεμο, συναινετικό (όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν για το αντίθετο) ψάχνοντας πάντα να βρουν όσα τους ενώνουν και τον τρόπο να κάνουν το τμήμα μας καλύτερο. Η Π.Α.Σ.Π. πίστη στο ρόλο της και στα καθήκοντα της, εργάστηκε αυτόν τον χρόνο για την βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του τμήματος μας. Ήταν πάντα εδώ λύνοντας τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα των φοιτητών. Προσπαθώντας να συνδιαμορφώνει και να αποφασίζει σωστά, με γνώμονα πάντα το συμφέρον των φοιτητών. Τι έκαναν όλο αυτό το καιρό οι άλλες παρατάξεις; Έλειπαν. Η’ ερχόντουσαν στη σχολή, γέμιζαν τους τοίχους με καταγγελίες και έφευγαν.

Μακριά από τον ξύλινο λόγο, τις τακτικές του προσηλυτισμού που έρχονται ¨γραμμή¨ από τα κεντρικά, τις τακτικές της λασπολογίας και της ¨καταγγελίας¨ η Π.Α.Σ.Π. έχει να απαντήσει ότι ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 14 ΜΑΪΟΥ. Πίστη στα οράματα της και στην προσπάθεια της να κάνει το τμήμα μας, το πανεπιστήμιο μας και την κοινωνία μας καλύτερη, η Π.Α.Σ.Π. θα συνεχίζει να αγωνίζεται, να συνδιαμορφώνει, να συνεργάζεται και πάνω από όλα να λειτουργεί μακριά από μικροκομματικές τακτικές. Αύριο θα συνεχίζουμε να βρισκόμαστε εδώ με «ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά». Με υπευθυνότητα, νηφαλιότητα, ψυχραιμία και χωρίς άναρθρες κραυγές και ανέξοδη επαναστατικότητα
«Όλα αυτά τα πετύχαμε μόνοι μας;», είναι μια εύλογη απορία. Η απάντηση είναι σαφής και ειλικρινής: ΌΧΙ. Ούτε όλα αυτά που ονειρευόμαστε για τη Σχολή μας σχεδιάζουμε να τα υλοποιήσουμε αβοήθητοι. Οφείλουμε ευχαριστίες και στους φοιτητές από άλλες παρατάξεις, που συνέβαλλαν και αυτές, είτε κριτικάροντας, είτε προτείνοντας, είτε βοηθώντας, είτε συνδιαμορφώνοντας. (κυρίως βεβαίως το πρώτο). Αλλά και σε ορισμένους καθηγητές, που στήριξαν τις προσπάθειες μας και αποτέλεσαν σύμμαχοι σε μεγάλες και μικρές αποφάσεις.


Η ΠΑΣΠ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ


ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει ανοίξει και πάλι το θέμα της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων και της σύγκρισής των με τα σημερινά «δημόσια». Θύελλα αντιδράσεων και τόνοι μελάνης χύθηκαν από σύσσωμη την πανεπιστημιακή κοινότητα ώστε να δοθεί μια καθαρή απάντηση στο δίλημμα: « Δημόσιο ή Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο;».

Την ίδια στιγμή, «έξω από τα τείχη» των campus, η κοινωνία εξαντλημένη παρακολουθεί τις εξελίξεις στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, μέσα από τα δελτία των 8, όπου πρώτη θέση καταλαμβάνουν καταλήψεις, πορείες, ανακοινώσεις της ΠΟΣΔΕΠ, κόντρες στα τηλεπαράθυρα ανάμεσα σε «αριστερούς» υπερασπιστές του ν.1268/82 και ευκαιριακούς υποστηρικτές της «άμεσης άρσης του ασύλου για να λυθούν όλα τα προβλήματα των ελληνικών ΑΕΙ&ΑΤΕΙ». Η αντίδραση προφανής. Από το ακίνδυνο «Φτάνει πια» μέχρι το άκρως επικίνδυνο «Ιδιωτικά τώρα να καθαρίσει ο τόπος»!! Όσο λοιπόν το δίλημμα παραμένει «Δημόσια Vs Ιδιωτικά» η πλάστιγγα όλο και θα γέρνει προς τα «δεξιά».
Λύση υπάρχει. Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από το να δώσουμε στο δίλημμα την προοδευτική του διάσταση: «Θέλουμε ένα κρατικό ή ένα δημόσιο πανεπιστήμιο;». Εκ πρώτης όψεως οι έννοιες «κρατικό» και «δημόσιο» φαίνεται πως είναι ταυτόσημες και άρα το δίλημμα πλαστό, η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική…

Με αφορμή το νόμο-πλαίσιο του 1982, που έδωσε στο ελληνικό πανεπιστήμιο νέες δομές δημοκρατικής λειτουργίας μέσω της παρέμβασης των φοιτητών και του τέλους της καθηγητικής έδρας, το πανεπιστήμιο μετατράπηκε σε μια γιγαντιαία κρατική υπηρεσία. Οι περισσότεροι καθηγητές ανακαλύπτοντας τις αρνητικές πτυχές της μονιμότητας κατέληξαν σε δημοσίους υπαλλήλους ανώτερης βαθμίδας. Τα ίδια τα ιδρύματα εγκλωβισμένα στη γραφειοκρατία του υπουργείου Παιδείας, έφτασαν απλά να διεκπεραιώνουν διοικητικές πράξεις ενώ ταυτόχρονα έρευνα παράγεται μόνο απ λίγους που με προσωπικό μεράκι και οικονομικές θυσίες έκαναν το παραπάνω βήμα. Απέναντι σε όλα αυτά η κοινωνία ξεκομμένη από τα ιδρύματα παίζει απλά το ρόλο του χρηματοδότη, χωρίς να γνωρίζει από πουθενά που πηγαίνουν τα χρήματά της. Κλασσική δομή και λειτουργία νεοελληνικής δημόσιας υπηρεσίας. Κλασσικό ελληνικό κρατικό πανεπιστήμιο.

Η κατάσταση παρ’ότι είναι ζοφερή, είναι σίγουρα αναστρέψιμη! Μοναδική προϋπόθεση η διεκδίκηση του πραγματικά δημόσιου πανεπιστημίου μέσα από μικρές αλλά σημαντικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στον εκσυγχρονισμό των δημοσίων ιδρυμάτων.
Η εγκατάλειψη του δημοσίου Πανεπιστημίου που παρατηρείται είναι βάση ενός οργανωμένου σχεδίου απαξίωσής του, ώστε να προβάλει η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων ως η μόνη λύση. Σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι και συλλογικότητες εντός του Πανεπιστημίου που αν και δηλώνουν ακραιφνείς υποστηρικτές του το υπονομεύουν συστηματικά, μη δεχόμενες αυτονόητες μεταρρυθμίσεις.
Έτσι από τη μια απαξιώνεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο, υποχρηματοδοτείται, αξιολογείται από την αγορά εργασίας και από διεθνείς λίστες κατάταξης, αφήνεται στην τύχη του αλλά δεν αυτοδιοικείται και από την άλλη ο πραγματικός υπερασπιστής του, η ελληνική κοινωνία, είναι εχθρική απέναντι του καθώς βλέπει να κυριαρχούν μόνιμοι αρνητές, συντεχνίες και συμφέροντα. Η ανάγκη εκφοράς ενός προοδευτικού σοσιαλιστικού εκσυγχρονιστικού λόγου που θα αγκαλιάσει το δημόσιο Πανεπιστήμιο, που όντας κοινωνικά νομιμοποιημένος θα το μεταρρυθμίσει και θα το καταστήσει κεντρικό άξονα μιας νέας αναπτυξιακής λογικής για την Ελλάδα, προβάλλει ως αδήριτη ανάγκη.
Ένας τέτοιος λόγος πρέπει να έχει ως βασικές αρχές του τα εξής :

 Στήριξη του δημοσίου τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού συστήματος σε πολιτικό επίπεδο

 Αξιολόγηση

 Γενναία αύξηση της χρηματοδότησης

 Διοικητική αυτοτέλεια

 Στροφή και επένδυση σε έρευνα και καινοτομία με σκοπό τη σύνδεση των ιδρυμάτων με τις τοπικές κοινωνίες και τις τοπικές αγορές



ΧΑΡΑΞΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η οργάνωση, ο τρόπος λειτουργίας και η αποτελεσματικότητα του συστήματος εκπαίδευσης μιας χώρας, δεν είναι μια απλή υποχρέωση που η εκάστοτε κυβέρνηση καλείται να διεκπεραιώσει. Ο σχεδιασμός οφείλει να είναι μακροπρόθεσμος με βάση τις υπάρχουσες καταστάσεις αλλά και όσες αναμένεται να δημιουργηθούν στο μέλλον και σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετεί μικροπολιτικά οφέλη.
Η λογική που τέθηκε από την δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να προκαλέσει έντονο προβληματισμό για τον τρόπο που κάποιοι αντιλαμβάνονται τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και της παιδείας γενικότερα. Η προσπάθεια της αναθεώρησης του άρθρου 16, που αποτέλεσε την ναυαρχίδα των αντιδραστικών επιλογών, μαζί με τον απονομιμοποιημένο από όλους τους φορείς νέο νόμο πλαίσιο ήταν τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα για την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού Πανεπιστημίου και κατάργησης της αυτοτέλειάς του. Με αποσπασματικές διατάξεις που αντιμετώπιζαν τα όποια προβλήματα επιδερμικά, το υπουργείο έδινε την εντύπωση πως δεν μπορεί να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες της παιδείας (πχ αύξηση της χρηματοδότησης) ή πως στην καλύτερη περίπτωση είναι αδιάφορο. Επιπλέον νομοσχέδια όπως αυτά της βάσης του 10, για τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά και τελικά των ΚΕΣ ανασύρονταν από τα συρτάρια όταν η εξυπηρέτηση συμφερόντων ήταν άμεση προτεραιότητα ή όταν έπρεπε να δημιουργηθεί τεχνητή αναταραχή για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα διαρκή σκάνδαλα (υποκλοπές, απαγωγές πακιστανών, Βατοπαίδι και πολλά άλλα).
Φυσικά κυρίαρχο ρόλο σε όλες αυτές τις αλλαγές έπαιξε η λειτουργία του ΕΣΥΠ καθώς και η προκλητική στάση του προέδρου του κ. Βερέμη. Το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση, με την εξόφθαλμα εκδικητική λογική απέναντι στα ιδρύματα, όπως και αυτό της κατάργησης του ΔΙΚΑΤΣΑ ήταν από τις πρώτες προσπάθειες αποδόμησης της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας. Οι δήθεν διάλογοι που στήνονται κατά καιρούς από το υπουργείο στο μόνο που αποβλέπουν είναι η νομιμοποίηση που προσφέρει η συμμετοχή των διαφόρων φορέων στις προειλημμένες αποφάσεις της κυβέρνησης. Το ζήσαμε μια φορά με τον «διάλογο» για το νόμο πλαίσιο, θα το ζήσουμε και δεύτερη στο «διάλογο» για τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με τον τρόπο που πάει να στηθεί, παραπέμπει σε κομματική φιέστα όπου μαθητές, φοιτητές και ιδρύματα θα έχουν ρόλο κομπάρσου και οι όποιες αποφάσεις σε καμία περίπτωση δε θα είναι προϊόν συνδιαμόρφωσης αλλά εγκάθετης επιβολής δεξιών πολιτικών επιλογών.

Με βάση την ιστορία και την ιδεολογία της Π.Α.Σ.Π. όλα αυτά τα χρόνια υπερασπιζόμαστε σθεναρά την ανάγκη ύπαρξης Εθνικής Στρατηγικής για την Παιδεία ως αποτέλεσμα ενός γόνιμου διαλόγου με όλους τους φορείς πάνω στην βάση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας. Όμως ένας τέτοιος διάλογος δεν θα πρέπει να γίνει πίσω από κλειστές πόρτες, με αποκλεισμούς πολιτικών χώρων και φορέων ούτε ορίζοντας καταληκτικές ημερομηνίες.
Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για την Παιδεία που να δίνει ουσιαστικές λύσεις και προοπτικές και να μην εγκλωβίζεται σε κομματικά αδιέξοδα. Με βάση αυτή τη λογική ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη καταθέτουμε το παρόν, ως τη δική μας θεώρηση πάνω στο τόσο ταλαιπωρημένο ζήτημα της Παιδείας.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Πάγιο αίτημα μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένης και της πανεπιστημιακής κοινότητας) είναι, εδώ και χρόνια, η παροχή αξιόπιστων εγγυήσεων για το επίπεδο του συνόλου της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι λοιπόν αυτονόητα αναγκαίο και για την Ελλάδα η θεσμοθέτηση ενός εθνικού συστήματος αξιολόγησης της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ). Η αναγκαιότητα αυτή εκτός από κοινωνική απαίτηση απορρέει και από τη λειτουργία ανάλογων συστημάτων σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες (διατηρώντας η καθεμιά τις εθνικές τις διαφοροποιήσεις). Το κυρίαρχο σημείο που πρέπει να εξεταστεί σε ότι αφορά το μέτρο αυτό είναι ποιοι θα πρέπει να είναι οι σκοποί της αξιολόγησης των ιδρυμάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ εν γένει.. Απέναντι σε αυτό το ερώτημα πιστεύουμε πως η θεσμοθέτηση της αξιολόγησης της ποιότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα πρέπει να στοχεύει:

 στη συνεχή βελτίωση της ποιότητας του επιτελούμενου έργου των ιδρυμάτων καθώς και στην ώθηση των ιδρυμάτων σε ταχύτερη επίτευξη των στρατηγικών και επιχειρησιακών σχεδίων που έχουν καταρτίσει
στον υποστηρικτικό και όχι «τιμωρητικό» ρόλο, απέναντι στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, του συστήματος αξιολόγησης

 στην αύξηση του θεμιτού ανταγωνισμού μεταξύ των ιδρυμάτων που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη βελτίωση όλων των δομών ενός ιδρύματος (εκπαιδευτικό-ερευνητικό-διοικητικό έργο)

 στον τερματισμό της ασυδοσίας, της αδιαφορίας και της ανεπάρκειας μεγάλου μέρους των καθηγητών μέσω της ενεργοποίησης της αξιολόγησής τους απευθείας από τους φοιτητές

Τέλος καθίσταται σαφές πως θα πρέπει οι διαδικασίες της αξιολόγησης να μην αποσκοπούν ούτε και να συνδέονται καθοιονδήποτε τρόπο με λογικές ή πρακτικές βαθμολόγησης των ιδρυμάτων και των προγραμμάτων σπουδών των τμημάτων τους ή κατάταξής τους σε σειρά επιτυχίας.
Με βάση τις πιο πάνω στοχεύσεις η πρόταση μας για τη θεσμοθέτηση της αξιολόγησης της ποιότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης συνίσταται στα παρακάτω:
Προτείνεται η συγκρότηση ανεξάρτητης διοικητικής αρχής με αποκλειστικό αντικείμενο τον προγραμματισμό, το συντονισμό και την εποπτεία των διαδικασιών της αξιολόγησης της ποιότητας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πιο συγκεκριμένα αντικείμενο της αρχής αυτής προτείνεται να είναι η κατάρτιση τετραετούς επιχειρησιακού προγράμματος αξιολόγησης όλων των ιδρυμάτων ανά την επικράτεια, καθώς και ενδιάμεσα ετήσια προγράμματα παρακολουθώντας την πορεία υλοποίησής τους. Ακόμη η επιτροπή αυτή θα πρέπει να παρέχει υποστήριξη στα Ιδρύματα από πλευράς γνώσεων και εμπειριών σε ότι αφορά πρακτικές και μεθοδολογία για το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση της αξιολόγησης.
Η σύνθεση της επιτροπής θα πρέπει να πραγματωθεί με τη συμμετοχή προσώπων κοινής αποδοχής με απαραίτητο προσόν την αποδεικνυόμενη εμπειρία, γνώση και ικανότητα σε ζητήματα σχετικά με την αξιολόγηση ή και τη διοίκηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Τέλος προτείνεται τα πρόσωπα αυτά να λογοδοτούν στη Βουλή και να είναι υπεύθυνα για τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των προγραμμάτων αξιολόγησης.
Με σκοπό να εξασφαλιστεί η εγκυρότητα των αποτελεσμάτων της αξιολόγησης προτείνουμε τον επιμερισμό της σε εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση. Πιο συγκεκριμένα η τελική έκθεση της αξιολόγησης της ποιότητας ενός ιδρύματος να αποτελεί κράμα δυο διαφορετικών εκθέσεων που θα προκύπτουν από αυτοαξιολόγηση του εν λόγω ιδρύματος (π.χ. φοιτητές) καθώς και από ειδικούς και εμπειρογνώμονες στον τομέα (από την Ελλάδα ή από το εξωτερικό) αντίστοιχα.
Βασικότατος πυλώνας της αυτοαξιολόγησης επιβάλλεται να είναι η κρίση των φοιτητών. Στον τομέα αυτό προτείνουμε την υποχρεωτική αξιολόγηση των σπουδών (περιεχόμενο, οργάνωση μεθόδων διδασκαλίας ανά γνωστικό αντικείμενο) και των διδασκόντων (διδακτική ικανότητα, επικοινωνία & συνεργασία με τους φοιτητές), μέσω ερωτηματολογίου που θα συμπληρώνουν οι φοιτητές για κάθε μάθημα στο τέλος του εξαμήνου. Υπεύθυνη για τη συγκέντρωση των ερωτηματολογίων μπορεί να είναι η αντιπρυτανεία ακαδημαϊκών υποθέσεων.

Βασική παράμετρος της πρότασης αυτής είναι η κρίση των φοιτητών να συνεκτιμάται σημαντικά στις διαδικασίες ανέλκυσης των καθηγητών στη σχετική ιεραρχία.


ΕΡΕΥΝΑ & ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Ο τρόπος με τον οποίο παραδοσιακά διοικείται το ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά και η συντηρητική νοοτροπία των περισσότερων διδασκόντων, έχει οδηγήσει τη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μακριά από τον ερευνητικό της ρόλο. Ο αριθμός των ελληνικών πανεπιστημιακών τμημάτων που έχουν να επιδείξουν αξιόλογο και παραγωγικό ερευνητικό είναι πραγματικά απογοητευτικός.
Το πρόβλημα αυτό όμως δεν αφορά μόνο το πανεπιστήμιο και τους έχοντας σχέση με αυτό. Αφορά κυρίως και πάνω από όλα την μελλοντική εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και κατ’επέκταση όλης της ελληνικής κοινωνίας.
Στο σύγχρονο άκρως ανταγωνιστικό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα καλείται άμεσα να αναπτύξει μη παραδοσιακές μορφές(βλ.τουρισμός, μεταποίηση κτλ.) οικονομικής ανάπτυξής της. Η λύση απέναντι σ’αυτήν την σύγχρονη απαίτηση τον καιρών μπορεί να δοθεί κυρίαρχα μέσα από την έμφαση στην καινοτομία και της εφαρμογές της. Καθίσταται δηλαδή αναγκαίο η χώρα μας να αξιοποιήσει όλο το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της με κατεύθυνση προς τις νέες ιδέες, τις νέες τεχνολογίες και τεχνοτροπίες. Να γίνει με λίγα λόγια ένας πανευρωπαϊκός εξαγωγέας καινοτομικών λύσεων και εφαρμογών σε κάθε τομέα της οικονομίας.Για να γίνουν όμως όλα αυτά τα φιλόδοξα σχέδια πραγματικότητα χρειάζεται επειγόντως να αναθεωρηθεί ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη γνώση και την έρευνα στην Ελλάδα.
Πιο συγκεκριμένα στον τομέα της έρευνας προτείνουμε την ίδρυση ενός ευέλικτου ερευνητικού φορέα ανά ίδρυμα. Στόχος του φορέα αυτού, που μπορεί να απαρτίζεται από καθηγητές και εκπροσώπους των φοιτητών, θα είναι η πλήρης διαχείριση των ερευνητικών προγραμμάτων κάθε ιδρύματος ώστε:

Να επιτυγχάνεται ο έλεγχος των στόχων και των αποτελεσμάτων κάθε προγράμματος να είναι το δυνατών αδιάβλητη η χρηματοδότηση κάθε προγράμματος
τα οφέλη από την ερευνητική δουλειά καθηγητών και φοιτητών στα ερευνητικά προγράμματα να ωφελούν το ίδιο το ίδρυμα και όχι τρίτους. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η ενθάρρυνση νέων ερευνητικών προγραμμάτων με ιδία χρηματοδότηση από το πανεπιστήμιο.Να έχει πρόσβαση και η τοπική κοινωνία στη διαδικασία αλλά και εν γένει στα ερευνητικά αποτελέσματα του οικείου ιδρύματος.Εφόσον λοιπόν κάθε ίδρυμα αρχίσει σταδιακά και με τη βοήθεια της πολιτείας να αναπτύσσει σ’αυτά τα πλαίσια ερευνητικό έργο, είναι μαθηματικά βέβαιο πως μέρος του στόχου θα έχει επιτευχθεί. Νέες καινοτομικές ιδέες είναι σίγουρο πως θα προκύψουν, νέοι επιστήμονες θα αποτελούν εχέγγυο για το μέλλον ενώ και τα ελληνικά πανεπιστήμια θα μπορούν έστω και μερικώς να καλύπτουν μέρος των αναγκών τους.Από όλα τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν υποχρέωση να σπάσουν όλες εκείνες τις κατεστημένες νοοτροπίες που κρατάνε χαμηλά το επίπεδο της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό να το ελέγχουν, και να εξοπλίσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια με όλα εκείνα τα θεσμικά και λειτουργικά όπλα ώστε αυτά να μετατραπούν σε ατμομηχανές της οικονομίας της καινοτομίας χωρίς να χάσουν τίποτα από τον αδιαπραγμάτευτο ακαδημαϊκό χαραχτήρα τους.


ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Η χρηματοδότηση του ελληνικού πανεπιστημίου είναι ένα πολύπαθο θέμα που υπόκειται σε πολλαπλές αναγνώσεις, καταλήγοντας σχεδόν πάντα σε διαφορετικό συμπέρασμα ανάλογα με τον αναγνώστη.
Αδιαπραγμάτευτα όμως στοιχεία υπάρχουν και δεν αμφισβητούνται. Ξεκινώντας, παρατηρούμε πως η Ελλάδα δαπανά αισθητά μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ της για την παιδεία σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μάλιστα τα χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης η απόσταση μας αυξάνεται καθώς μειώνεται το ποσοστό. Το 2002 το ποσοστό άγγιξε το 4% του ΑΕΠ. Ήταν αποκορύφωση μιας σχεδόν δεκαετούς αύξησης των δαπανών, που διακόπηκε βιαία αλλά και αναμενόμενα.
Κατά το διάστημα 1995-2002 η Ελλάδα ακολούθησε μια πορεία σύγκλισης προς το
μέσο όρο της Ε.Ε.-15 ( σε όρους δημοσίων δαπανών για εκπαίδευση), ενώ βρίσκεται
μεταξύ των τριών χωρών που σημειώνουν για το αντίστοιχο διάστημα (1995-2002) τη
μεγαλύτερη αύξηση δαπανών ανά μαθητή. Η αύξηση αυτή εν μέρει οφείλεται στη
μείωση του αριθμού των μαθητών, αλλά είναι προφανές ότι η Ελλάδα προχώρησε σε
σημαντική αύξηση των δαπανών ανά μαθητή. Παρόλα αυτά η απόσταση παραμένει
σημαντική, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί τη χώρα με τις χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες ανθρώπινου δυναμικού.
Η Ελλάδα κατάφερε κατά την περίοδο 1995-2002 να συνδυάσει την αύξηση των
δαπανών ανά φοιτητή με την αύξηση του αριθμού των φοιτητών.Η ραγδαία αυτή
αύξηση των δαπανών ανά μαθητή και φοιτητή στην Ελλάδα δεν μπορεί να αποδοθεί
εξ’ ολοκλήρου στους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης της περιόδου 1995-2002.
Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ, το σωρευτικό μέρισμα που η Ελλάδα
αφιέρωσε στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων υπερκαλύπτει το αναπτυξιακό
δυναμικό της περιόδου 1995-2002. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα κατά την περίοδο 1995-
2002 συνειδητά επέλεξε να αφιερώσει μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξης στην εκπαίδευση.
Όμως παρά τα δεδομένα και μη αμφισβητήσιμα αριθμητικά στοιχεία που αποδεικνύουν ποια είναι η παράταξη που διαχρονικά ασχολείται με την παιδεία, υπάρχουν και άλλες παράμετροι που ενδιαφέρουν. Δεν πρέπει η υποχρηματοδότηση σήμερα να γίνεται άλλοθι της μη μεταρρύθμισης. Η χρηματοδότηση πρέπει να αυξηθεί μαζί όμως με αξιολόγηση, διοικητική αναδιάρθρωση και αυτοτέλεια. Με κοινωνική λογοδοσία που θα νομιμοποιεί την απαίτηση για αυξημένες δαπάνες.
Επίσης ένα επιπλέον πρόβλημα είναι η κατεύθυνση των χρημάτων που δίνονται στην παιδεία. και η κατανομή αυτών. μεγάλο μέρος αυτών καλύπτει αυξημένες ανελαστικές δαπάνες μισθοδοσίας και συντήρησης κτιρίων και εξοπλισμού.Απουσιάζουν έτσι οι προϋποθέσεις για μια συντονισμένη στροφή προς την έρευνα και την καινοτομία, όπου και εκεί κατέχουμε την χαμηλότερη θέση.
Η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων σε ανθρώπινο δυναμικό ουσιαστικά σημαίνει την αναδιάρθρωση όλης της πολιτικής φιλοσοφίας των δημόσιων επενδύσεων. Η δημιουργία ενός νέου Ελληνικού αναπτυξιακού μοντέλου, που θα στηρίζεται στις υψηλές δεξιότητες του ανθρώπινου δυναμικού απαιτεί αυτού του είδους την αναδιάρθρωση.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ

Η δεξιά λογική που είναι παραπάνω από έκδηλη στο σύνολο των άρθρων του νόμου Γιαννάκου, αγγίζει ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την δωρεάν διανομή συγγραμμάτων. Παρότι δεν αναφέρεται ευθέως, η «τυχαία» απουσία εγγυήσεων ότι θα παρέχεται ο απαιτούμενος αριθμός βιβλίων τα οποία θα καλύπτουν το σύνολο της ύλης δεν μπορεί παρά να προβληματίζει και να γεννά αβεβαιότητα. Η πρόθεση του υπουργείου έγινε σαφής πριν ακόμα κατατεθεί το νομοσχέδιο όταν και με τις προτάσεις της «επιτροπής των σοφών» εισαγόταν η έννοια της βιβλιοκάρτας, θεσμός συνυφασμένος με την καταβολή ενός συμβολικού ποσού σε διάφορα ιδρύματα. Στην πορεία και λόγω των αντιδράσεων η συγκεκριμένη λέξη έγινε κόκκινο πανί και κατά συνέπεια αντικαταστάθηκε με μια πιο περιγραφική «βερσιόν» σύμφωνα και με την οποία εξασφαλίζεται: το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας αριθμού συγγραμμάτων ίσου με τον αριθμό των υποχρεωτικών και επιλεγόμενων μαθημάτων που απαιτούνται για την λήψη του πτυχίου (άρθρο 15 παρ.2). Όμως σε πολλές σχολές διαφόρων ιδρυμάτων προβλέπεται από τα προγράμματα σπουδών τους ότι για την απόκτηση του πτυχίου, ο κάθε φοιτητής πέραν των υποχρεωτικών μαθημάτων θα πρέπει να πάρει και έναν αριθμό κατ’ επιλογήν μαθημάτων, τα οποία και μπορεί να αλλάξει. Το κενό που αφήνει σε αυτή την περίπτωση ο νέος νόμος είναι μεγάλο και ο στόχος της κατάργησης της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων είναι οφθαλμοφανής.
Δε θα μπορούσαμε βέβαια να αφήσουμε ασχολίαστο τον πυρήνα της διάταξης που αναφέρεται στην έννοια του συγγράμματος. Είναι γνωστό πως υπάρχουν μαθήματα στα οποία παρέχονται περισσότερα του ενός βιβλία και ενίοτε πρόσθετες «σημειώσεις» του καθηγητή και ενδεχομένως και λυμένες ασκήσεις. Πλέον επαφίεται στην καλή πρόθεση του κάθε διδάσκοντα το τι θα περιέχεται στο παρεχόμενο «σύγγραμμα» του μαθήματος. Σε πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας ήδη έχει εφαρμοστεί το μέτρο και οι φοιτητές παίρνουν πλέον δωρεάν μόνο κάποια από τα παραπάνω, με αποτέλεσμα να μην έχουν πλήρη κάλυψη της διδακτέας ύλης αλλά και των γνώσεων που τους είναι απαραίτητες. Η θέση μας λοιπόν στο συγκεκριμένο θέμα είναι σαφής, πρέπει στον κάθε φοιτητή να παρέχονται δωρεάν όλα τα απαραίτητα συγγράμματα ώστε να μπορεί να αποκτήσει μια πλήρη επιστημονική γνώση πάνω στο αντικείμενο του μαθήματος.
Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την άναρχη κατάσταση που επικρατεί στον υπάρχοντα τρόπο παροχής των συγγραμμάτων. Βιβλία εικοσαετίας και πλέον που έχουν χάσει κάθε επαφή με τις σύγχρονες τεχνολογίες, με τρόπο γραφής ξεκάθαρα αντιπαιδαγωγικό, βιβλία που οδηγούν σε μονόπλευρη αντίληψη της επιστημονικής πραγματικότητας, που χρησιμεύουν απλά και μόνο ως εργαλεία για την επιτυχή αντιμετώπιση των θεμάτων των εξεταστικών είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Είναι επιτακτική η ουσιαστική βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Με προμετωπίδα την δωρεάν χορήγηση συγγραμμάτων πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία ουσιαστικής ακαδημαϊκής αξιολόγησης των παρεχόμενων συγγραμμάτων τόσο από επιτροπές καθηγητών όσο (κυρίως) από τους ίδιους τους φοιτητές που καλούνται να μελετήσουν μέσω αυτών. Η κατάργηση του μονοπωλίου του ενός και μόνου συγγράμματος πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και να καταρτιστούν λίστες με ολοκληρωμένα συγγράμματα τα οποία θα καλύπτουν πλήρως κάθε πτυχή της προς διδασκαλία και εξέταση ύλης. Παιχνίδια συμφερόντων μεταξύ καθηγητών σε βάρος των φοιτητών και του προϋπολογισμού των σχολών πρέπει και θα εκλείψουν.
Η καθιέρωση της δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που θεμελιώθηκε από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είναι από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της κοινωνίας μας και σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να αλλάξει αυτό.

Η πρότασή μας λοιπόν όσον αφορά τα συγγράμματα περιλαμβάνει:
· Τη δωρεάν χορήγηση συγγραμμάτων ως αναπόσπαστο στοιχείο της δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
· Την ποιοτική αναβάθμιση όλων των παρεχόμενων συγγραμμάτων ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις.
· Την κατάργηση του μονοπωλίου των συγγραμμάτων μέσα από μια προτεινόμενη βιβλιογραφία που θα εγκρίνεται από τη Γενική Συνέλευση κάθε τμήματος μετά από εισήγηση του μέλους Δ.Ε.Π. που είναι υπεύθυνο για το μάθημα. Όλα τα αναφερόμενα συγγράμματα θα δημοσιοποιούνται από την αρχή του κάθε εξαμήνου, μέσα από έναν κατάλογο στους φοιτητές, οι οποίοι και θα μπορούν να επιλέξουν τα συγγράμματα της επιλογής τους και θα τους παρέχονται δωρεάν.
· Ουσιαστικοποίηση της διαδικασίας έγκρισης των συγγραμμάτων μέσα από τη συμπλήρωση ερωτηματολογίων από πλευράς φοιτητών για την ποιότητα των συγγραμμάτων. Τα αποτελέσματα από την ανάλυση των απαντήσεων θα είναι καθοριστικά για τη συνέχεια της έκδοσης των συγγραμμάτων.
· Μείωση της γραφειοκρατίας που καθυστερεί αισθητά τη διανομή των συγγραμμάτων στους φοιτητές, ώστε αυτά να δίνονται στην αρχή του εξαμήνου.
· Αποσύνδεση της εξεταστέας ύλης κάθε μαθήματος από το περιεχόμενο ενός συγκεκριμένου συγγράμματος. Δηλαδή στην αρχή κάθε εξαμήνου ο κάθε φοιτητής θα προμηθεύεται με ευθύνη του πανεπιστημίου για κάθε μάθημα έναν φάκελο που θα περιέχει προτεινόμενη βιβλιογραφία, έναν ολοκληρωμένο οδηγό της εξεταστέας ύλης που θα περιέχει ακόμα και λυμένα παλαιότερα θέματα εξεταστικής, καθώς και σημειώσεις, εργασίες και μελέτες βοηθητικά στην παρακολούθηση του μαθήματος.
· Ύπαρξη των προτεινόμενων βιβλίων σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα του κάθε μαθήματος.
· Τέλος, επένδυση στην ανάπτυξη και λειτουργία των πανεπιστημιακών τυπογραφείων κάτι το οποίο μπορεί να διευκολύνει την έκδοση πολλαπλών συγγραμμάτων και σίγουρα την τακτική ανατύπωση των όσο ήδη υπάρχουν. Αυτό θα συνεισφέρει σημαντικά στη μείωση των εξόδων της πολιτείας και του πανεπιστημίου, ώστε τα χρήματα που κατασπαταλώνται για αμφιβόλου ποιότητας συγγράμματα να διοχετεύονται για την κάλυψη άλλων αναγκών της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
· Σημαντική ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Δημιουργία βιβλιοθηκών σε κάθε σχολή και παράλληλη λειτουργία ψηφιακών βιβλιοθηκών με διαδικτυακή αναφορά. Ανάρτηση όλων των συγγραμμάτων στο διαδίκτυο.
· Μετάφραση όλων των ελληνικών συγγραμμάτων στα Αγγλικά, ώστε να εξυπηρετηθούν οι αλλοδαποί φοιτητές.


Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (Κ.Ε.Σ.)

Το Θέμα των Κ.Ε.Σ. που ανέκυψε το τελευταίο διάστημα, κορυφώθηκε μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που επιβάλλει στο ελληνικό κράτος τη συμμόρφωση με την Ευρωπαϊκή οδηγία 36/05 που αναφέρεται στην ισοτίμηση των πτυχίων των ελληνικών Πανεπιστημίων με τους τίτλους σπουδών των Κ.Ε.Σ.. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη τη διαδικασία έπαιξε ο τότε ευρωβουλευτής της ΝΔ κ. Χατζηδάκης που οδήγησε στην παραπομπή της χώρας μας στο δικαστήριο.
Στην προσπάθεια επιβολής της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα η κυβέρνηση προσπάθησε αρχικά να αναθεωρήσει το Άρθρο 16 του Συντάγματος το οποίο αναφέρει ρητά ότι απαγορεύεται η ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος το οποίο αντέδρασε σε αυτήν την αναθεώρηση, αλλά και την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την αναθεωρητική διαδικασία η κυβέρνηση βρέθηκε σε αδιέξοδο και δεν μπόρεσε να αναβαθμίσει όπως ήθελε αυτά τα κολέγια σε Ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Εν συνεχεία, προχώρησε στη θέσπιση της Βάσης του 10, η οποία δημιούργησε τεχνητή ζήτηση και αύξησε την πελατεία για αυτά τα κολέγια εγκλωβίζοντας πολλούς νέους οι οποίοι άκουγαν υποσχέσεις περί απόκτησης πτυχίου που θα τους κατοχυρώνει Επαγγελματικά δικαιώματα. Σε αυτήν τη λογική κατήργησε και το ΔΙΚΑΤΣΑ το οποίο αναγνώριζε πτυχία πανεπιστημίων του εξωτερικού και των παραρτημάτων τους βάσει εξετάσεων και προχώρησε στην εφαρμογή του ΔΟΑΤΑΠ, το οποίο έρχεται να αναγνωρίσει de facto τα πτυχία τους παραγκωνίζοντας τις όποιες αξιοκρατικές διαδικασίες που υπήρχαν.
Ακόμη εν μέσω του καλοκαιριού ήρθε να περάσει νόμο που αναγνώριζε επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των Κ.Ε.Σ. βάζοντας έτσι ένα ακόμη λίθο στον πύργο της ιδιωτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου φέρνει ριζικές αλλαγές όχι μόνο στα θέματα σπουδών που παρέχουν τα κολέγια, αλλά επίσης στην αγορά εργασίας και στις διαδικασίες προσλήψεων. Με την απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ξεκαθαρίζεται ότι δεν τίθεται θέμα άρθρου 16, καθώς τα κολέγια δεν ανήκουν στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, αλλά του κράτους-μέλους που είναι εγκατεστημένο το ίδρυμα το οποίο χορηγεί το δίπλωμα.
Οι κάτοχοι αυτών των πτυχίων θα πρέπει να έχουν πλέον όλα τα προνόμια που προβλέπονται για τους πτυχιούχους Α.Ε.Ι. (δηλαδή αυξημένες αποδοχές και επαγγελματική εξέλιξη), ενώ παλιότερα ο δημόσιος τομέας και οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ δεν δέχονταν τους αποφοίτους των Κ.Ε.Σ. Τέλος, όλες οι Επαγγελματικές Ενώσεις και τα Επιμελητήρια της χώρας υποχρεώνονται να εγγράφουν τους απόφοιτους κολεγίων στα μητρώα τους.
Ένα ακόμη κομμάτι της απόφασης του Δικαστηρίου είναι ότι το Ελληνικό κράτος δεν έχει καμία δικαιοδοσία οποιοδήποτε ελέγχου στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών αφήνοντας ουσιαστικά την Παιδεία έρμαιο στα χέρια και τα συμφέροντα των Ιδιωτών.
Πάγια θέση της ΠΑΣΠ είναι η θωράκιση και η διεύρυνση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ χαρακτήρα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ και η ανάπτυξη των δομών εκείνων ώστε να διασφαλίζεται ότι κανένας φοιτητής δεν θα αναγκάζεται να καταφεύγει σε αυτά τα μαγαζιά επιδιώκοντας να διεκδικήσει το μέλλον που ονειρεύεται. Συγκεκριμένα θεωρούμε απαραίτητη την άμεση απόσυρση του μέτρου της βάσης του 10, το οποίο αφήνει εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης χιλιάδες νέους και δημιουργεί τεχνητή ζήτηση για τα ΚΕΣ. Επιπροσθέτως είναι αναγκαία η άμεση αύξηση της χρηματοδότησης και η στήριξη των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ με την επιβολή ενός συστήματος αξιολόγησης το οποίο θα φέρει διαφάνεια διαχείρισης και εντοπισμό των ελλείψεων οι οποίες οδηγούν στην σταδιακή απαξίωση των πτυχίων μας.
Είναι προφανές πως δεν νοείται συζήτηση για αναθεώρηση του Άρθρου 16 διότι αυτό θα έβαζε οριστικά τέλος στη ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Θεωρούμε απαραίτητο η Ελληνική Κυβέρνηση να κινηθεί νομικά εναντίον της απόφασης που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και να μην προχωρήσει σε συμμόρφωση με την οδηγία 36/05.
Τέλος , δεν θεωρούμε ότι οι απόφοιτοι των Κ.Ε.Σ. πρέπει να οδηγηθούν στον επαγγελματικό αδιέξοδο και αποκλεισμό. Είναι σαφές ότι πρέπει να υπάρξει ενός τύπου αναγνώριση των πτυχίων των αποφοίτων και απόδοση κάποιον επαγγελματικών δικαιωμάτων όπως αυτά απορρέουν από τα μαθήματα που διδάσκονται, διότι είναι πολίτες που χρηματοδοτούσαν επί 3 χρόνια τις σπουδές τους, στερώντας χρήματα από την οικογένεια τους, και θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Τα λάθη της κυβέρνησης δεν πρέπει να τα επωμιστούν πάλι οι νέοι. Από την άλλη όμως σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει τα πτυχία των Κ.Ε.Σ. να αναγνωρίζονται ως ισότιμα των Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι..

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

Η ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου αποτελεί χωρίς καμία αμφιβολία σημείο αναφοράς της δημοκρατίας για ολόκληρη την κοινωνία. Το άσυλο των ιδεών, της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων, της σκέψης και έκφρασης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πολυφωνία και τον γόνιμο διάλογο στα πλαίσια των ελεύθερων πνευμάτων που προβληματίζονται σχετικά με τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και το γενικότερο υπάρχον σύστημα. Αυτός ακριβώς ο θεσμός ήταν που ακόμα και σε μαύρες περιόδους όπως η Χούντα αποτέλεσε ασπίδα για τους φοιτητές και που εξασφάλισε 3 μέρες για να διαδοθεί το μήνυμα της ελευθερίας πριν το αιματοκύλισμα των τανκς. Τα τελευταία χρόνια των φοιτητικών κινητοποιήσεων ο συγκεκριμένος θεσμός δίνει βήμα στον πολιτικό προβληματισμό και δικαίωμα στην αμφισβήτηση των αναχρονιστικών κυβερνητικών επιλογών. Ορμώμενοι από εκεί οι φοιτητικοί σύλλογοι επιλέγουν μορφές πάλης που είναι σαφές ότι υπό άλλες συνθήκες θα έρχονταν σε άμεση σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε πορεία.
Είναι όμως γεγονός πως σε πλήθος περιπτώσεων παρατηρείται κατάχρηση του θεσμού του ασύλου και παράνομων ενεργειών να λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτό. Είναι κοινώς αποδεκτό πως το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για την προστασία κοινών εγκληματιών. Αν και τα περιστατικά διακίνησης ναρκωτικών, σεξουαλικών επιθέσεων, κλοπών και καταστροφής της δημόσιας περιουσίας δεν είναι στην κλίμακα που παρουσιάζεται από δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους οι οποίοι αποβλέπουν στην σταδιακή κατάργηση του ασύλου, δεν παύουν να είναι υπαρκτά. Επίσης πραγματικότητα αποτελεί η παραμονή εντός του χώρου ασύλου, ομάδων εξωθεσμικών οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως ορμητήριο για να συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις. Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και προβοκατόρικες ενέργειες με στόχο να κάνουν το άσυλο συνώνυμο χώρου που βασιλεύει η ανομία, όπως ο πυροβολισμός της κλούβας των ΜΑΤ στην οδό Κοκκινοπούλου, που έλαβε χώρα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για το πανεπιστήμιο. Επιδίωξη δεν είναι φυσικά άλλη από την πλήρη αποδόμηση του θεσμού στα μάτια της κοινής γνώμης και όποιος δεν αντιλαμβάνεται την στοχοποίηση των φοιτητών και του κινήματος συνολικά ως ταραξιών, εθελοτυφλεί.
Πατώντας πάνω στην στρεβλή άποψη της κοινωνίας για το άσυλο, ήρθε η κυβέρνηση με τον νόμο πλαίσιο, όπου μεταξύ πολλών άλλων αντιδραστικών άρθρων, θέλησε να «βάλει τάξη» στον «ταλαιπωρημένο» αυτό θεσμό. Η λογική της προσπάθειας περιορισμού του ασύλου ήταν σε κάθε περίπτωση παραπάνω από έκδηλη. Η παράγραφος 4 όπου αναφέρεται η συγκεκριμενοποίηση των χώρων μάθησης και έρευνας ως των μόνων χώρων που θα καλύπτονται από το άσυλο, είναι το πρώτο βήμα στην γενικότερη αντίληψη που τίθεται από την δεξιά και θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργησή του. Παράλληλα η κατάργηση της επιτροπής ασύλου (ενός θεσμού που ποτέ δεν λειτούργησε ουσιαστικά) και ο ορισμός του πρυτανικού συμβουλίου ως αρμόδιου οργάνου για την άρση του ασύλου προκαλεί ανησυχία για τον ξεκάθαρο παραγκωνισμό των φοιτητών και της γνώμης τους για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Ιδιαίτερα σε ιδρύματα όπου ο πρύτανης έχει εκλεγεί ως η αποτύπωση μιας δεξιάς μερίδας φοιτητών και καθηγητών, καθίσταται σαφές πόσο επίφοβο είναι να ανατίθεται μια τέτοια ευθύνη σε ένα καθηγητικό σχήμα. Όσο μάλιστα πληθαίνουν οι φήμες περί άρσης του ασύλου κάθε φορά που λαμβάνει χώρα το παραμικρό γεγονός, έντονος προβληματισμός διακατέχει όσους μάχονται για την ουσιαστική αξιοποίηση του συγκεκριμένου θεσμού.
Απέναντι σε όσους θέλουν να καταντήσουν το άσυλο ένα μουσειακό έκθεμα χωρίς καμία απολύτως ισχύ, που απλά και μόνο θα θυμίζει νοσταλγικά περασμένους αγώνες, πρέπει να απαντήσουμε με αποφασιστικότητα. Η προσπάθεια για την προάσπιση του ασύλου πρέπει να είναι καθολική από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η από κοινού δράση φοιτητών και μελών ΔΕΠ με τη δημιουργία αντίστοιχων επιτροπών αποτελεί τον πλέον ουσιαστικό τρόπο προάσπισης του θεσμού του ασύλου. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πάρουμε σαφή θέση σχετικά με τον τρόπο άρσης του ασύλου όταν αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο. Προτείνουμε λοιπόν την αντικατάσταση του πρυτανικού συμβουλίου από την σύγκλητο η οποία και θα αποφασίζει με αυξημένη πλειοψηφία 4/5. Θεωρούμε πως το συγκεκριμένο ποσοστό αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη συναίνεση (καθώς η απλή πλειοψηφία δεν θα αρκούσε για την λήψη μιας τέτοιας απόφασης), χωρίς να δεσμεύεται από αναχρονιστικές φωνές που για μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν θα συνηγορήσουν ποτέ στην άρση του ασύλου, πράγμα που θα συνέβαινε στην περίπτωση που απαιτούταν ομοφωνία.
Χρέος όλων μας στις γενιές που μας κληροδότησαν μέσω των αγώνων τους τον θεσμό του ακαδημαϊκού ασύλου, αλλά και στις γενιές που θα ακολουθήσουν, είναι η προάσπισή του από οποιονδήποτε προσπαθεί να το περιστείλει και η εξύψωσή του στα μάτια της κοινωνίας ώστε να συνεχίσει να αποτελεί σύμβολο της δημοκρατίας. Για αυτό, συνοψίζοντας, σαν υπεύθυνη και αγωνιστική δύναμη προτείνουμε τα εξής:

 Την αντικατάσταση του πρυτανικού συμβουλίου, ως αρμόδιου οργάνου για την άρση του ασύλου, από την σύγκλητο όπου η απόφαση θα λαμβάνεται με αυξημένη πλειοψηφία 4/5

 Διεύρυνση του φάσματος των λεγόμενων αυτόφωρων κακουργημάτων, κατά την τέλεση των οποίων οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα, ώστε αυτά να περιλαμβάνουν και περιπτώσεις όπως οι βιασμοί και οι εμπρησμοί
Αναβάθμιση της ασφάλειας των χώρων εντός των ιδρυμάτων με εγκατάσταση δυνατού ηλεκτρικού φωτισμού σε όλα τα τμήματα του ιδρύματος, με προσθήκη περιφράξεων σε μέρη όπου κάποιος μπορεί να εισέλθει ανενόχλητος αλλά και ηλεκτρονικών συναγερμών σε χώρους όπου φυλάσσονται υλικά μεγάλης αξίας πχ κέντρα ηλεκτρονικών υπολογιστών, εργαστήρια.


ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι σε πολλές σχολές και τμήματα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών που μπαίνουν στα αμφιθέατρα μόνο τρεις φορές το χρόνο και αυτές είναι όταν υπάρχει εξεταστική περίοδος. Τα πανεπιστήμια τείνουν να μετατραπούν σε απέραντα εξεταστικά κέντρα με Εξετάσεις που αντί να προάγουν την κριτική σκέψη προάγουν την παπαγαλία και την «αντιγραφή».
Η επιστημονική επάρκεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να πιστοποιείται με τη συλλογή βαθμών που προέρχονται από ένα εξεταστικό σύστημα που αξιολογεί τη δυνατότητα απομνημόνευσης. Αντίθετα, η εκτίμησή της πρέπει να είναι βασισμένη στη δυνατότητα του φοιτητή, μεθοδολογικά, να κατακτά τη γνώση. Για το λόγο αυτό το Πανεπιστήμιο – εξεταστικό κέντρο, που βάζει το φοιτητή στη λογική της αποστήθισης πρέπει να απορριφθεί. Ουσιαστικά πρόκειται για μέθοδο δι’ αλληλογραφίας απόκτησης πτυχίου και μάλιστα (σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας) με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα και επιστημονικά εχέγγυα.
Μπροστά σε αυτή την θλιβερή κατάσταση πρέπει να προτείνουμε εναλλακτικές μορφές εξέτασης του φοιτητή που θα κάνουν ουσιαστικότερη τη συμμετοχή του στο μάθημα ενώ θα του δίνουν την ευκαιρία να γίνει κάτοχος πολύπλευρης γνώσης και κριτικής σκέψης στα διάφορα γνωστικά αντικείμενα. Η αναζήτηση λοιπόν εναλλακτικών μορφών εξέτασης που θα βασίζονται σε συλλογικές εργασίες με απαλλακτικό χαρακτήρα, είτε σε εξετάσεις που θα αξιολογούν την κριτική ικανότητα του σπουδαστή είναι επιβεβλημένα βήματα αλλαγών που πρέπει άμεσα να εφαρμοστούν.
Σε κάθε εξεταστική περίοδο είναι έκδηλο το φαινόμενο δυσπιστίας των περισσότερων φοιτητών απέναντι σε τυχόν αρνητικά αποτελέσματα και υπάρχει σε όλους μας η διακαής επιθυμία για πλήρη διαφάνεια στην αξιολόγηση των γραπτών μας.

Η Π.Α.Σ.Π. βασιζόμενη στους έξης τέσσερις άξονες:
- τη διαφύλαξη των φοιτητών,
- τη διαφύλαξη του κύρους των καθηγητών,
- την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου,
- την κατάργηση του Πανεπιστημίου-εξεταστικού κέντρου, προτείνει:

· Εκσυγχρονισμό του τρόπου εξέτασης. Την θέσπιση εξέτασης στα πρότυπα πανελλαδικών εξετάσεων όσον αφορά στο θέμα της μη αναγνώρισης του εκάστοτε εξεταζομένου από τους εξεταστές. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επικαλύπτεται το όνομα του εξεταζόμενου και η εξέταση του γραπτού να γίνεται βάσει κωδικού και έπειτα να γίνεται η αντιστοίχηση του διορθωμένου από τον διδάσκοντα καθηγητή γραπτού με τον φοιτητή στον οποίο ανήκει.
· Απαλλακτικές εργασίες που θα βοηθούν στην εμβάθυνση του αντικειμένου του μαθήματος τις οποίες θα παρουσιάζει ο φοιτητής και θα βαθμολογείται αναλόγως.
· Καθιέρωση βοηθητικών εργασιών σε όλα τα μαθήματα ο βαθμός των οποίων θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό εξέτασης του μαθήματος.
· Καθιέρωση «προόδων» στα μισά του εξαμήνου οι οποίες δεν θα είναι υποχρεωτικές αλλά όποιος φοιτητής επιλέξει να τις δώσει στο τέλος θα εξετάζεται στη μισή εξεταστέα ύλη και ο βαθμός των «προόδων» θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό εξέτασης του μαθήματος.
· Κάθε φοιτητής να έχει το δικαίωμα (σε όλα τα μαθήματα) να βλέπει διορθωμένο το γραπτό του. Επίλυση όλων των θεμάτων της εξεταστικής από τους αρμόδιους καθηγητές και δημοσιοποίησή τους (π.χ. μέσα από τις σχετικές ιστοσελίδες των μαθημάτων).
· Δημοσιοποίηση του ποσοστού συμμετοχής των φοιτητών σε κάθε εξέταση καθώς και του ποσοστού επιτυχόντων. Επανάληψη της εξέτασης για τους αποτυχόντες φοιτητές εφόσον το ποσοστό αποτυχίας είναι υπερβολικά μεγάλο.
· Δυνατότητες βελτίωσης βαθμολογίας, καθώς και δικαίωμα αναβαθμολόγησης από διαφορετικό διδάσκοντα σε περίπτωση που θεωρηθεί από το φοιτητή μη ορθολογική και αντικειμενική διόρθωση.
· Εξέταση θεμάτων που να αξιολογούν την κριτική ικανότητα του φοιτητή και όχι την στείρα απομνημόνευση των σωστών απαντήσεων. Επέκταση του θεσμού των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής κατά την εξέταση ενός μαθήματος ώστε να παταχθεί το φαινόμενο της «παπαγαλίας» και να αναπτυχθεί η κριτική σκέψη.
· Το πρόγραμμα της εξεταστικής περιόδου να είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της γραμματείας με τους εκπροσώπους των φοιτητών ούτος ώστε να ανακοινώνεται έγκαιρα.
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ

Μεγάλη διεκδίκηση αποτελεί και η αυτονομία των ΑΕΙ & AΤΕΙ. Μια πραγματική αυτονομία που θα τους επιτρέψει να μπορούν να πραγματοποιούν τον δικό τους σχεδιασμό και να συντάσσουν τους εσωτερικούς κανονισμούς τους χωρίς να δεσμεύονται να ακολουθήσουν πιστά ένα ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα ή κάποιο «πρότυπο» από το Υπουργείο Παιδείας. Είναι φανερό πως αυτή η ελευθερία συνδέεται άμεσα με τις ιδιαιτερότητες, την φυσιογνωμία, τους στόχους, το επιστημονικό πεδίο και την κουλτούρα του κάθε Ιδρύματος.
Στα πλαίσια της αυτονομίας κρίνεται απαραίτητη και η θεσμική ευελιξία διαχείρισης των κονδυλίων που απορροφούνται από την κοινωνία και άλλους φορείς χωρίς την εμπλοκή σε συγκεντρωτικού και γραφειοκρατικού χαραχτήρα ελέγχους που προσιδιάζουν περισσότερο σε πολεοδομία παρά σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως το πανεπιστήμιο. Η θεσμική αυτή ευελιξία θα πρέπει να ελέγχεται όχι μόνο ως προς την αποτελεσματικότητα της κατανομής των πόρων αλλά και ως προς τον ορθολογισμό και την διαφάνεια που την διέπει.
Τέλος να τονιστεί πως στο αίτημα για την ουσιαστική αυτονομία με την θεσμική ευελιξία της διαχείρισης των κονδυλίων καθώς και τον αυστηρό έλεγχο που θα την συνοδεύει, είναι αναγκαία και η συμμετοχή όλων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας καθιστώντας την θεσμοθέτηση ουσιαστικής, υπεύθυνης, επιστημονικής και ακαδημαϊκής Αξιολόγησης, άμεση και αναγκαία προϋπόθεση.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Είναι αυτονόητο πως το κάθε ίδρυμα θα πρέπει να διακατέχεται από ένα πλαίσιο το οποίο θα διασφαλίζει την σωστή και απρόσκοπτη λειτουργία του τόσο στα εκπαιδευτικά- ερευνητικά καθήκοντά του όσο και σε διοικητικό-οργανωτικό επίπεδο.
Σαν συνέχεια της προσπάθειας «μεταρρύθμισης» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η ΝΔ επέλεξε να ανακινήσει και το συγκεκριμένο ζήτημα. Πρόκειται για μια ακόμα επιλογή της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα Πανεπιστήμιο πλήρως αποστειρωμένο και χειραγωγούμενο. Απαιτείται από κάθε ίδρυμα η θέσπιση ενός εσωτερικού κανονισμού πάνω στα ρητά πλαίσια που υπαγορεύονται από τον Πρότυπο Κανονισμό όπως αυτός ανακοινώθηκε από το υπουργείο. Στην πράξη αποτελεί έναν «Δούρειο Ίππο» εισαγωγής και εφαρμογής του νόμου Γιαννάκου, ενός νόμου που έχει απονομιμοποιηθεί στο σύνολό από την ακαδημαϊκή κοινότητα λόγω των αντιδραστικών διατάξεών του. Η εκβιαστική λογική με την οποία τίθεται το θέμα από το υπουργείο, απειλώντας για άλλη μια φορά με διακοπή της χρηματοδότησης δείχνει με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο πώς κάποιοι επιλέγουν να αντιλαμβάνονται το αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου. Όταν το ένα τρίτο των άρθρων αναφέρονται σε πειθαρχικά όργανα συμπεριλαμβανομένων και αυτών που απευθύνονται στους φοιτητές, «προειδοποιώντας» ουσιαστικά όσους παρακωλύουν την εκπαιδευτική δραστηριότητα (όπως διατυπώνεται στο κείμενο) γίνεται ξεκάθαρη η στοχοποίηση πολιτικών χώρων και η προσπάθεια πειθάρχησης του φοιτητικού κινήματος. Επιπλέον διατάξεις όπως μεταξύ άλλων η θέσπιση των πιστωτικών μονάδων (όπως εισήχθησαν από τη συνθήκη της Μπολόνια) που παραπέμπει άμεσα στην διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα του πτυχίου, οι διαγραφές των αιωνίων φοιτητών (2ν του νόμου πλαίσιο) ακόμα και η κατάρτιση του τετραετούς προγράμματος καθιστούν σε κάθε περίπτωση σαφείς τις επιδιώξεις της δεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ σχετικά με την κατεύθυνση που θέλουν να προσδώσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εξ ολοκλήρου ο ακαδημαϊκός κόσμος (πλην φυσικά της παράταξης της ΔΑΠ) τοποθετήθηκε επί του ζητήματος εκφράζοντας την έντονη αντίθεσή του, όταν αυτό είχε ανακύψει για πρώτη φορά.
Ως υπεύθυνη ακαδημαϊκή δύναμη αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως υπάρχουν ιδρύματα που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω του ότι έχουν εσωτερικούς κανονισμούς πολλών ετών και παρωχημένους, οι οποίοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στη σύγχρονη πραγματικότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι επιτακτική η ανάγκη διαλόγου στο εσωτερικό του ιδρύματος για την αποτελεσματική αναθεώρησή τους.
Από την πλευρά μας ως Π.Α.Σ.Π. έχουμε πάγια επιδίωξη τη δημιουργία εσωτερικών κανονισμών που να μπορούν να εγγυηθούν την εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων και σε καμία περίπτωση να μην χρησιμοποιούνται ως πλάγιος δρόμος επιβολής των αναχρονιστικών «μεταρρυθμίσεων» όπως αυτές εκπορεύονται από το Υπουργείο.
Συνοπτικά λοιπόν θεωρούμε ότι οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν σε κατεύθυνση που θα:

 Ενισχύουν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και τη σχετική αυτοτέλεια των σχολών και των τμημάτων..

 Αποτρέπουν την καθηγητική αυθαιρεσία και ενισχύουν τον ρόλο των φοιτητών.

 Ενισχύουν τα πτυχία, το ενιαίο τους και το επίπεδο των γνώσεων που παρέχονται από τα Πανεπιστήμια

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

Τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής αποδεικνύουν ότι την πραγματική δύναμη σήμερα την κατέχουν αυτοί οι οποίοι έχουν ευθεία πρόσβαση στη γνώση η οποία και συνεχώς εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία που την καθιστούν ως την πλέον εξελισσόμενη διαδικασία του σήμερα. Είναι αναμενόμενο λοιπόν ότι περιζήτητος σήμερα είναι αυτός ο οποίος βρίσκεται σε προνομιακή θέση σε σχέση με τη γνώση αλλά και τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις.
Σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό γύρω μας, και παρά τις αναχρονιστικές αντιλήψεις κάποιων αριστεριστών, δεν μπορούμε να απομονώσουμε τους εαυτούς μας. Το πανεπιστήμιο ως ο κυριότερος και πιο αξιόπιστος φορέας γνώσης, οφείλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια της χώρας μας να απαντήσει με τρόπο σύγχρονο στις εξελίξεις. Ειδικότερα μάλιστα η ανάπτυξη των μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών χρήζουν βαρύνουσας σημασίας στην δυνατότητα που μας δίνεται να σταθούμε ισχυροί στο νέο αυτό τοπίο.
Βασική προϋπόθεση και αδιαπραγμάτευτος όρος που πρέπει να διέπει τη λειτουργία όλων των Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων είναι ο Δωρεάν χαρακτήρας των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, μιας και λειτουργούν στα πλαίσια του Δημόσιου Πανεπιστημίου.
Η απόκτηση μεταπτυχιακού διπλώματος δεν εξασφαλίζει και δεν πρέπει να εξασφαλίζει επιπλέον επαγγελματικά δικαιώματα από αυτά που ήδη παρέχονται από το πτυχίο, αλλά να δηλώνει τις επιπλέον γνώσεις του κατόχου του (την εξειδίκευσή του), σε κάποιο τομέα.
Εδώ οφείλουμε να αναφερθούμε στην αδιανόητη «μεταρρύθμιση» της ΝΔ, σύμφωνα με την οποία οι κάτοχοι διπλώματος 5ετών σχολών δεν μπορούν πλέον να εκπονούν τη διδακτορική τους διατριβή χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουν μεταπτυχιακές σπουδές, δικαίωμα που μέχρι πρόσφατα τους έδινε η ακαδημαϊκή αναγνώριση των πτυχίων των 5ετών σχολών ως ισότιμων με master. Κάτι τέτοιο μας βρίσκει κάθετα αντίθετους καθώς εδώ και χρόνια παλεύουμε όχι μόνο για ακαδημαϊκή αλλά και εργασιακή αναγνώριση των πτυχίων των 5ετών σχολών ως ισότιμων με master.
Είναι δεδομένο ότι απαιτείται η δημιουργία νέων προγραμμάτων που να έχουν ως αναφορά τις νέες αναπτυσσόμενες ειδικότητες, τις νέες επιστημονικές εξελίξεις, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα μεγάλης εξαγωγής φοιτητών που επιλέγουν να παρακολουθήσουν μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών στο εξωτερικό. Επιθυμούμε την δημιουργία περισσότερων μεταπτυχιακών, τόσο σε κάθε σχολή ξεχωριστά-αυτόνομα (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ και ΤΕΙ), όσο και σε συνεργασία με άλλα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα εσωτερικού και εξωτερικού.
Η διαφάνεια στην επιλογή αυτών που θα φοιτήσουν σε μεταπτυχιακά προγράμματα αποτελεί για εμάς κυρίαρχο ζήτημα. Είναι λοιπόν αναγκαία η θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων που θα υποδεικνύουν το πώς επιλέγεται κανείς. Πλήρης διαφάνεια θα πρέπει να εξασφαλίζεται και στη διάθεση των κονδυλίων μέσω δημοσιοποίησης των σχετικών διαδικασιών.
Οι αμοιβές των μεταπτυχιακών φοιτητών που απασχολούνται στα Πανεπιστήμια, είτε χρησιμοποιούνται σαν βοηθοί των μελών ΔΕΠ, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη μορφή ενός φιλοδωρήματος που δίνεται από τον καθηγητή, αλλά ως ανταμοιβή μιας πνευματικής εργασίας. Να αποτελεί ο μεταπτυχιακός φοιτητής ισότιμο μέλος τις ακαδημαϊκής κοινότητας και να μπορεί να διεκδικεί τα δικαιώματά του, μέσα από τις αρχές της δημοκρατίας και του συνδικαλισμού.
Οφείλουμε να εκτιμήσουμε τις δεδομένες ανάγκες της αγοράς εργασίας στους κλάδους που ασχολείται κάθε πρόγραμμα και άμεσα να απαντήσουμε στις σύγχρονες απαιτήσεις. Δε μπορεί όμως να είναι επαρκής ποτέ ένας σχεδιασμός ο οποίος στοχεύει μόνο στην κάλυψη βραχυπρόθεσμων αναγκών και όχι των μακροπρόθεσμων στόχων μιας συνολικής αναπτυξιακής προσπάθειας, όχι μόνο για τα μεταπτυχιακά, αλλά και συνολικά για την παιδεία. Είναι λάθος η αντιμετώπιση του θέματος με μια στενή τεχνοκρατική αντίληψη. Για εμάς σημαντική πτυχή του ρόλου του Πανεπιστημίου είναι η διάχυση της γνώσης στην κοινωνία και θεωρούμε καθοριστική τη συμβολή των μεταπτυχιακών προγραμμάτων τα οποία θα συμβάλουν αφενός στην εξέλιξη της γνώσης και της επιστήμης και αφετέρου στη συνολική ανάπτυξη της χώρας.





Συνοπτικά οι τίτλοι που θα χορηγούνται από μεταπτυχιακές σπουδές θα είναι:

 Μ.Δ.Ε.: Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης

Αναφέρεται σε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο του οικείου τμήματος (ή συνδυασμό γνωστικών πεδίων σε διατμηματικό). Η εξειδίκευση που προσφέρει αναφέρεται στον τίτλο σπουδών. Ο χρόνος απόκτησης του δεν θα πρέπει να είναι μικρότερος από 2 εξάμηνα. Συνιστάται όμως τα προγράμματα αυτά να οδηγούν σε ΜΔΕ μετά το πέρας 4 εξαμήνων ένα εκ των οποίων θα αφιερώνεται αποκλειστικά στην εκπόνηση της μεταπτυχιακής εργασίας.

 Δ.Δ.: Διδακτορικό Δίπλωμα

Ο χρόνος απόκτησης του πρέπει να είναι κατ’ ελάχιστο τρία χρόνια εκ των οποίων στο πρώτο θα διενεργούνται μαθήματα (απαλοιφή αν υπάρχει αντίστοιχο μεταπτυχιακό δίπλωμα) ενώ στα άλλα δύο κατάλληλη έρευνα. Απαραίτητη θεωρείται η πληρωμή κατά τη διάρκεια αυτού. Σε πενταετείς σχολές επιπέδου master δεν θεωρείται απαραίτητη απόκτηση Μ.Δ.Ε. ώστε να μπορέσει κάποιος να αποκτήσει Δ.Δ.


ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ


Είναι κοινά αποδεκτό πως την τελευταία δεκαπενταετία το Φοιτητικό Κίνημα στη χώρα μας αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας και σοβαρής και συγκροτημένης λειτουργίας.
Η ευθύνη για την αρνητική πορεία του Φοιτητικού Κινήματος και των οργάνων του (σύλλογοι φοιτητών, Ε.Φ.Ε.Ε.) ανήκει σε όλες τις παρατάξεις. Μεγάλη είναι και η ευθύνη που βαραίνει και τη δική μας παράταξη γιατί συνεισφέραμε και εμείς με τη δράση μας στη δημιουργία αυτής της κατάστασης. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε την δυνατότητα που μας έδωσε ο νόμος 1268 του 1982 που καθιέρωνε τη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης των ιδρυμάτων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι λειτουργήσαμε με βάση μια στενή μικροκομματική λογική και πολλές φορές με έλλειψη προγραμματισμού δράσης της οργάνωσης και ουσιαστικής λειτουργίας, κάτι το οποίο έδωσε σε αρκετούς εκπροσώπους μας στα όργανα συνδιοίκησης την ευκαιρία να ασκήσουν « προσωπική πολιτική», πλήττοντας σημαντικά την αξιοπιστία μας και ως παράταξη αλλά και ως Φοιτητικό Κίνημα γενικότερα.
Σήμερα υπάρχει ανάγκη να προχωρήσουμε με τολμηρά βήματα και με βάση έναν συνολικό σχεδιασμό για την αλλαγή της δομής του Φ.Κ. και την καθιέρωση δομών και λειτουργιών που θα ανατρέψουν το σημερινό κλίμα αμφισβήτησης και θα δώσουν τη δυνατότητα στους φοιτητές να παρέμβουν ουσιαστικά και να λειτουργήσουν με βάση τις σημερινές συνθήκες και ανάγκες.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, είναι αναγκαίο οι ίδιες οι φοιτητικές παρατάξεις να υπερβούν τους εαυτούς τους και να αντιληφθούν επιτέλους ότι ο ρόλος τους είναι η κατάθεση θέσεων και προτάσεων για τα προβλήματα των πανεπιστημίων και της νέας γενιάς γενικότερα. Επίσης θα πρέπει να αντιληφθούν ότι οφείλουν να παρεμβαίνουν ουσιαστικά στα όργανα συνδιοίκησης των ιδρυμάτων διεκδικώντας την υλοποίηση των θέσεων τους συνεισφέροντας έτσι στη δημοκρατική και ουσιαστική λειτουργία των συλλογικών οργάνων των φοιτητών.
Η Π.Α.Σ.Π., μην έχοντας να φοβηθεί τίποτα καλεί τις λοιπές παρατάξεις των απερχόμενων Κ.Σ. ΕΣΕΕ και ΕΦΕΕ σε κοινή έκδοση φοιτητικών αποτελεσμάτων και διοχέτευσή τους στα Μ.Μ.Ε. από ανεξάρτητη κι έγκυρη εταιρεία δημοσκοπήσεων.
Κρίνουμε ως απαραίτητα τα παραπάνω βήματα, ως ριζοσπαστικές αλλαγές αναζωογόνησης του Φοιτητικού Κινήματος και πλήρους αναδιάρθρωσής του. Μόνο έτσι το Ελληνικό Φοιτητικό Κίνημα μέσω της ESIB στην οποία πρέπει να μετάσχει ισότιμα με τα υπόλοιπα Φοιτητικά Κινήματα των χωρών της Ε.Ε. θα μπορέσει να εκφράσει δυναμικά ρηξικέλευθες απόψεις, θέσεις και προτάσεις για την Ευρωπαϊκή Ανώτατη Εκπαίδευση με βάση το διάλογο και την αρχή της επικύρωσης της λαϊκής φοιτητικής θέλησης.
Μόνο έτσι η Πολιτεία θα αρχίσει να αντιμετωπίζει τους φοιτητές ως ισότιμους συνομιλητές.

Συνοπτικά Η Π.Α.Σ.Π. προτείνει:
· Άμεση διενέργεια Πανσπουδαστικού Συνεδρίου.
· Άμεση συγκρότηση ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ με ορισμένο Δ.Σ. και Πρόεδρο που θα την εκπροσωπούν σε όλες τις θεσμικές συμμετοχές της.
· Κεντρική Διαπαραταξιακή Εφορευτική επιτροπή για κοινή έκδοση αποτελεσμάτων.
· Εκσυγχρονισμός των καταστατικών των Φοιτητικών Συλλόγων.
· Συμμετοχή της ΕΦΕΕ στην ESIB.


Οι παραπάνω προτάσεις αποτελούν για την Π.Α.Σ.Π. την απόδειξη ύπαρξης οράματος για ένα πανεπιστήμιο αξιόπιστο, ένα πανεπιστήμιο ίσων ευκαιριών που θέλει τους φοιτητές στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων και όχι αποστασιοποιημένους και ανενεργούς. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται ουτοπικά και ανέφικτα. Ίσως κάποια να είναι, αλλά κανείς δεν θα μας πει να μην ονειρευόμαστε. Η Π.Α.Σ.Π. του Τμήματος μας έχει αποδείξει πολλές φορές ότι και αποτελεσματική μπορεί να είναι και να πρωτοπορεί με τις ιδέες της και τις δράσεις της. Χρειαζόμαστε την οπτική σας, τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις σας. Κυρίως, όμως, χρειαζόμαστε τη συμμετοχή σας.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο που ξεκίνησε ως προεκλογικό φυλλάδιο και κατέληξε απολογισμός των φοιτητικών μας χρόνων, σας προτρέπουμε να στηρίξετε το ψηφοδέλτιο της Π.Α.Σ.Π. Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. στις φοιτητικές εκλογές, 13 ΜΑΪΟΥ 2009.

Π.Α.Σ.Π. Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε.
Μη καταγράφεις απλά τα γεγονότα. Ζήσ’ τα με την ΠΑΣΠ
paspmme.blogspot.com